هر تصویر دو بعدی هزاران و یا میلیونها پیکسل در خودش داره که هر کدام به تنهایی، "اطلاعات (feature)" حساب میشوند و با در نظر گرفتن روابط بین پیکسلها، این میزان اطلاعات به چندین میلیارد میرسه. روشهای سنتی تر، پارامترهای کمی را در تصویر میتونستند در نظر بگیرند بنابراین بسیاری از اطلاعات تصویر، هدر میرفت. ولی یادگیری عمیق با افزایش پیچیدگی محاسبات و میزان پارامترها (افزایش لایه ها و نودها) میتونه اطلاعات (فیچرها) بیشتری رو تحلیل و پردازش کنه بنابراین درک خیلی بیشتر و بهتری از تصویر خواهد داشت.